Cirano qu’aima despuish l’enfança la soa cosia Roxana mes ne l’ac gausè pas
jamei díser. Roxana, deu son costat, que sauneja d’aimar un òmi qui amassaré
esperit e beutat. Que’u se tròba : Chrestian. Mes Crestian que’s pensa pèc,
incapable de parlar dab poesia a las hemnas. Cirano que’u perpausa un
marcat : Crestian que serà la beutat e Cirano l’esperit, l’un a l’ombra de l’auta.